Frá þeim tíma sem neyðarbrautinni var lokað og þar til ég lét af störfum sem flugmaður á sjúkraflugsvöktum, liðu um 2½ ár. Á því tímabili fékk ég tvö útköll sem vörðuðu hjartasjúkdóma og önnur þrjú með heilablæðingu, allt forgangstilfelli sem ekki reyndist unnt að sinna sem skyldi þar sem ekki var hægt að skila viðkomandi sjúklingum til nauðsynlegra sértækra læknismeðferða í Reykjavík. Vegna þess að Reykjavíkurflugvöllur var lokaður. Vegna þess að neyðarbrautarinnar naut ekki lengur við. Og engar aðrar ytri aðstæður hömluðu gegn því að koma þessum einstaklingum til þessa áfangastaðar þar sem sértæku hjálparinnar naut við. Aðeins þetta suðvestan hvassviðri sem, ásamt með slökum hemlunarskilyrðum á öðrum brautum vallarins, varð þess valdandi að aðstæður á hinum flugbrautum Reykjavíkurflugvallar voru utan við þolmörk flugvélarinnar. Neyðarbrautin hefði leyst öll þessi mál líkt og hún hafði svo oft gert áður.

Og þetta var aðeins á minni vakt, eða á u.þ.b. fjórðungi þessa tímabils.

Þó ég viti ekki betur en að allir þeir forgangssjúklingar sem ég geri að umtalsefni hér hafi lifað af þessi bráðu veikindi sín var í öllum tilfellum um lífsógnandi ástand að ræða. Þá veit ég til að ekki allir hafa sloppið án varanlegrar heilsuskerðingar og þar með skerðingar lífsgæða, nokkuð sem líklega hefði mátt forða eða alla vega lágmarka, ef hægt hefði verið að skila þessu fólki til LSH innan þess tímaramma sem sjúkraflugsþjónustan býður upp á. Bara ef neyðarbrautin hefði fengið að vera í friði.

Við erum að líða fyrir þetta skemmdarverk á flugvellinum okkar. Það verður að vísu að viðurkennast að það var ekki varað við þessum afleiðingum nema e.t.v. svona þúsund sinnum, bara í nokkrum blaðagreinum og viðtölum með hjálp fjölmiðla og samfélagsmiðla og með því að efna til kynningar samfara undirskriftasöfnun sem aðeins skilaði um 70.000 undirskriftum. Svo það er vart við því að búast að Dagur Bergþóruson læknir og borgarstjóri og hans samstarfsfólk (Píratar, Viðreisn og VG) hafi áttað sig á hættunni sem þau voru að skapa með gerðum sínum.

Og auðvitað var til mikils að vinna, heilu íþróttafélagi var bjargað frá gjaldþroti og ýmsir aðrir hafa notið mikils fjárhagslegs ábata af þessum gjörningi. Ég hef oftsinnis spurt hvort hefur meira vægi hjá þeim sem véla með framtíð flugvallarins okkar, líf og heilsa fólks eða fjárhagslegur ábati lóðabraskara. Núverandi borgarstjórnarmeirihluti hefur rækilega svarað því, enda er aðför þeirra að flugvellinum okkar alls ekki lokið. Hún er rétt að byrja og samningar þessa fólks við ríkið (okkur) um flugvöllinn eru marklausir, aðeins blekkingaleikur borgarstjórans og slektis hans eins og hefur sýnt sig í fréttum undanfarinna daga. Og eins og verið hefur alla tíð.

Maður hefði haldið að með svona afglapaslóða í eftirdragi (aðför að einkabílnum, hundrað milljarða borgarlínu sem aldrei mun skila arði, braggahneykslið, algert andvaraleyri í viðhaldi skólahúsnæðis, hörmulega fjármálastöðu o.m.fl.) ættu þeir sér vart viðreisnar von sem þar hafa verið í fararbroddi. Að minnihlutaflokkarnir gæfu nú vaxandi von til endurreisnar. Sér í lagi sá flokkur sem áður fór með hreinan meirihluta í borginni og alla tíð hefur verið kjölfestuafl hennar. En nei, það er nú eitthvað annað. Risið hefur aldrei verið lægra á Sjálfstæðisflokknum. Þannig vill til að bæði oddviti Sjálfstæðisflokksins í borginni og sjálfur formaður flokksins hafa sýnt bæði í orði og verki að stefna flokksins skiptir þau engu máli, hvorki í flugvallarmálinu né öðrum málum. Hildur Björnsdóttir hefur sýnt og sannað að hún telur sig hafna yfir vilja flokkssystkyna sinna eins og hann birtist m.a. í landsfundarsamþykktum. Þessi ólánstími Hönnu Birnu og Gísla Marteins er ekki liðinn meðan Hildar nýtur við. Svo þó Hildur njóti trausts þeirra sem hópuðust á opna prófkjörið til að kjósa hana, gildir klárlega ekki það sama um hinn almenna kjósanda. Og Bjarni Benediktsson, hann hefur orðið flokknum til meiri skaða en gagns. Gengi flokksins í borginni er klárlega að nokkru leyti afleiðing af gerðum hans sem fjármálaráðherra að undanförnu. Og varðandi flugvallarmálið legg ég afglöp Bjarna að jöfnu við eyðingaröflin í borgarstjórn. Þær afleiðingar af lokun neyðarbrautarinnar sem ég reifa hér að ofan, eru m.a. til komnar af því að Bjarni Benediktsson innsiglaði lokun hennar í kjölfar dómsmáls borgarinnar um það mál, með því að selja borginni hið snarasta landið undir hluta brautarinnar, þar sem nú á að byggja jafnvel inn fyrir flugvallargirðinguna! Í stað þess að nýta nokkurra mánaða frest sem dómurinn gaf, til að aðgæta betur möguleika okkar í málinu. Í stað þess að virða í nokkru það mögulega björgunarferli sem fram kemur í sjálfu dómsorðinu. Og í stað þess að nýta styrk þeirra öryggissjónarmiða sem sannarlega var komið þarna á framfæri. Bjarni hafði algerlega í hendi sér að bjarga neyðarbrautinni. En hann kaus að standa með fjármálaöflunum sem ágirntust landið undir henni.

Bjarni Benediktsson, þinn vitjunartími er löngu kominn.

Farðu!

Það fór eitthvað fyrir brjóstið á Birni Bjarnasyni greinin sem Morgunblaðið birti frá mér í fyrradag en hún fjallaði um framboð og framkomu Hildar Björnsdóttur, borgarfulltrúa sjálfstæðismanna. Ég greindi nefnilega frá því að þrátt fyrir að sækjast eftir oddvitasæti flokksins í borgarstjórn, þá hugnast konunni ekki að ræða öll mál sem á henni munu brenna, nái hún kjöri, sem m.a. lýsir sér í því að hún hefur valið þann kost að eyða af fésbókarvegg sínum þeim spurningum sem standa í henni, fremur en að svara þeim. Kannski eru þau eitthvað skyld þessi tvö, því sjálfur hefur Björn valið að blokkera viðmælendur sína þegar hann var sjálfur kominn upp að vegg í málefnalegum rökræðum. Gagnrýnin rökræða hentar ekki öllum.

Björn sakar mig um að gera "Hildi og afstöðu hennar til Reykjavíkurflugvallar tortryggilega." Auðvitað hefur Hildur sjálf, með þessari framkomu sinni, gert sig tortryggilega og væri henni í lófa lagið að eyða þeirri tortryggni með því að svara hispurslaust þeim spurningum sem fyrir hana eru lagðar. En það er greinilega ekki hennar tebolli.

Í bloggi Björns í gær er líka þetta að finna: "Flugvöllurinn hverfur ekki á kjörtímabili borgarstjórnar sem hefst 14. maí 2022. Línur hafa verið lagðar um óbreytt ástand til margra ára." Hér er vert að rifja upp að þessar "línur" voru reyndar lagðar með "samkomulagi" milli ríkis og borgar fyrir allnokkrum árum, en síðan hefur þó neyðarbrautin horfið, háreist byggð risið í hennar stað með tilheyrandi vindröstum sem trufla mjög flugumferð, nýtt skipulag um aðra aðþrengjandi háreista byggð er á fullum skriði í Skerjafirði og engar athugasemdir um væntanlegar sams konar truflanir þar fá nokkra athygli, enn eru eigur manna í Fluggörðum í hættu á að verða eytt endurgjaldslaust á allra næstu árum og það sem Björn kallar "til margra ára" varðandi líftíma flugvallarins nær nú aðeins til 2032 skv. aðalskipulagi borgarinnar. Þetta "óbreytta ástand" er því afar teygjanlegt hugtak hjá manninum.

Og hér er rétt að halda því til haga að þessi sorglega þróun, þessi gengdarlausa aðför að flugvellinum okkar allra í Vatnsmýrinni, er að miklu leyti vegna ýmist sleifarlags, þar sem þurft hefði að grípa til varna, eða beinlínis meðvirkni og jafnvel að frumkvæði ýmissa forvígismanna Sjálfstæðisflokksins, sem ég hef m.a. nefnt í mbl-greininni en bæti hér við Bjarna Benediktssyni, formanni flokksins. Og hvers vegna skyldi það vera? Það liggur fyrir að einstakir þingmenn flokksins hafa átt fjárhagslegra hagsmuna að gæta, t.d. verið hluthafar í Valsmönnum, félagsins sem stóð fyrir uppbyggingu Hlíðarendareitsins og varð því að losna við neyðarbrautina. Og það er kristaltært að hagsmunir þeir sem Bjarni gætti með sölu landsins í Skerjafirði, í kjölfar dómsmáls borgarinnar gegn ríkinu um neyðarbrautina, það voru einkahagsmunir en á kostnað almannahagsmuna, þ.á.m. öryggishagsmuna. Þó dómurinn félli á þann veg að samningur þáverandi innanríkisráðherra (Hönnu Birnu Kristjánsdóttur) og ríkisins um lokun neyðarbrautarinnar skyldi standa, þá greindi frá því í dómsorðinu hvernig ríkisvaldið gæti borið sig að, stæði vilji til þess að bjarga brautinni og m.a.s. gefinn tímafrestur ef á það reyndi. En nei, Bjarna Benediktssyni lá á að innsigla þetta mál, og þvert ofan í vilja hins almenna sjálfstæðismanns, eins og skýrt kemur fram í margítrekuðum landsfundarsamþykktum, og þvert ofan í vilja kjósenda, sem afdráttarlaust kemur fram í margítrekuðum skoðanakönnunum og einnar af stærstu undirskriftarsöfnunum til þessa um að flugvöllurinn skyldi standa ÓBREYTTUR, kaus Bjarni að selja land ríkisins undir sv-enda neyðarbrautarinnar, á fyrstu vikum eftir að dómurinn féll. Og ekkert af gerðum nokkurs ráðherra xD hefur sýnilega orðið til að sporna við þessari þróun. Ekkert af yfirklóri Björns Bjarnasonar breytir þessum staðreyndum.

Bloggrein Björns endar á þessari sneið til mín: "Þorkell Á. Jóhannesson (manninum væri líka sæmst að fara rétt með nafn þess sem hann kýs að deila við, innsk.) vill að saga Sjálfstæðisflokksins sé að hans höfði." Það að ég leyfi mér að draga fram þennan sorglega slóða forystu sjálfstæðismanna í flugvallarmálinu um leið og ég vek athygli á falskri framkomu enn eins borgarfulltrúa flokksins, sem nú sækist þar eftir oddvitasæti, sýnir væntanlega að ég vil að sú saga sem flokkurinn skilur eftir sig sé eftir höfði þeirra fjölmörgu sem reglulega taka þátt í stefnumótun flokksins, en sé ekki afbökun þess í meðförum þeirra sem síðan stýra för hans. Þegar ég segi afbökun vísast einnig í fleiri mál, s.s. orkupakkamálið og reyndar yfirhöfuð samskipti ríkisvaldsins, með ýmsa sjálfstæðisráðherra í lykilstöðum, við Brusselvaldið.

Lítill aðdáandi er ég Fréttablaðsins, en þessi bloggrein Björns Bjarnasonar er öðrum þræði ádeila á skrif ritstjóra þess. Undanfarið þykir mér þó sem ritstjórn blaðsins hafi verið skipuð með besta móti frá upphafi. Og þegar Björn hnýtir í Sigmund Erni fyrir skrif hans og sakar hann um hreinan hugarburð og "órökstutt gaspur", þá kemur það úr hörðustu átt.

Ég kaus ekki núverandi forseta þjóðarinnar í það embætti. Forsendurnar fyrir því voru aðallega tvær. Annars vegar líkaði mér alls ekki hvað hann gerði lítið úr þeirri baráttu sem þjóðin okkar varð að heyja í þrígang til að öðlast full yfirráð yfir landgrunni okkar og auðlindalögsögu. Hins vegar þykir mér ævinlega tortryggilegt þegar frambjóðendur til þessa embættis reyna að hylma yfir fortíð sína, eins og með því að láta gömul ummæli sín í netheimum hverfa. þeir sem ekki kannast við eigin ummæli né draga þau öðrum kosti til baka með afsökunarbeiðni ef þurfa þykir, eiga að mínu mati lítið erindi í embætti æðsta þjóðhöfðingja landsins.

En Guðni karlinn hefur til þessa vaxið í þessu embætti og reynst yfir höfuð farsæll. Ekki hnökralaus en í heildina farsæll. Aðall hans er alþýðleikinn, hann samsamar sig fólki og tekur sig fjarri því hátíðlega. Hann hefur öðlast vaxandi vinsældir fyrir vikið og það verðskuldað. En til þessa hefur ekki reynt á mannin í embættinu eins og forveri hans fékk að reyna. Enn hefur ekki reynt á það hvort hann, eins og Ólafur Ragnar Grímsson, stendur með þjóð sinni og svarar kalli hennar þegar myndast hefur gjá milli hennar og þingsins. Þetta gæti breyst fyrr en síðar því nú er það að gerast að hyldýpisgjá er orðin milli þings og þjóðar í einu mesta hagsmunamáli hennar síðan Icesavegjörningurinn reið yfir. Sú stórundarlega staða er uppi að ríkisstjórnarflokkarnir hafa allir þrír snúist gegn grasrótarhreyfingum sínum, málefnaskrám og landsfundarsamþykktum í þessu tiltekna máli. Um leið hafa þeir snúist gegn kjósendum sínum og meirihluta þjóðarinnar eins og skýrt kemur fram í skoðanakönnunum um málið. Og eins og þingmaðurinn Ólafur Ísleifsson bendir á í Mbl-grein sinni í dag, "Orkupakkinn fer um hendur forseta Íslands", stefnir í að málið sem þar um ræðir endi á borði forseta. Því þó hér sé á ferðinni þingsályktunartillaga í stað frumvarps, er jafnframt um að ræða milliríkjasamning og því mun forseti verða að ljá málinu undirskrift til að það öðlist gildi. Hann Guðni Thorlacius Jóhannesson forseti mun því finna sig í lykilstöðu varðandi framvindu þessa máls innan skamms ef að líkum lætur.

Nú ætla ég ekki að reifa málið sem um ræðir sem slíkt heldur aðeins benda á nokkur atriði er varða hlutverk forseta í málum sem þessum. Áður en Ólafur greip til málskota sinna birtust ummæli ýmissa málsmetandi manna þess efnis að ef til slíks kæmi hjá forseta væri hann að brjóta hefðarrétt sem fælist í því að málskotsrétti hefði fram að því aldrei verið beitt, og hefðarréttur fæli í sér lagalegt gildi. Annað eins bull og þetta kom m.a. frá fyrrum hæstaréttardómara þrátt fyrir að eitt af allra fyrstu grundvallaratriðum sem byrjendur læra í lögfræðinni er alger forgangur stjórnarskrárinnar (hvar málsskotsrétturinn skipar sinn sess í 26. grein) og jafnframt að hefðarrétturinn skipar eitt af neðstu sætum á forgangslista þessara fræða. Ólafur beitti þessum stjórnarskrárvarða rétti þjóðarinnar (því mun réttara er að tala um málskotsrétt þjóðarinnar fremur en að hann sé forsetans) í þrígang og sætti engum viðurlögum fyrir það, enda var hann vitaskuld að vinna vinnuna sína og virkja lýðræðið í sinni tærustu mynd. Þannig rættist það sem hann sagði í kjölfarið, að stjórnarskráin "er sá rammi sem hélt!"

Ég efa ekki að þeir sem styðja þingið og ríkisstjornina þarna hinum megin við gjána, munu benda á fordæmi hins gagnstæða, sem vissulega er fyrir hendi. Annar fyrrum forseti, Vigdis Finnbogadóttir, beitti aldrei 26. grein stjórnarskrárinnar í sinni embættistíð, þó vissulega hafi reynt á þann möguleika. Þó kom fyrir að hún tæki sér umþóttunartíma en niðurstaða hennar var þó ætíð sú að grípa ekki fram fyrir hendurnar á sitjandi stjórnvöldum. Þó ég hafi verið andvígur þeirri afstöðu hennar, get ég ekki annað en virt hana því hún var í þessu algerlega samkvæm sjálfri sér. Vigdís gerði nefnilega kjósendum sínum fulla grein fyrir þessari afstöðu sinni fyrirfram, strax í sinni kosningabaráttu. Hún sagði: "Ég er þingræðissinni"! Það fór því aldrei á milli mála hvernig hún myndi umgangast þennan málskotsrétt. Og með þetta í farteskinu náði hún kjöri. Kjósendur höfðu þessa afstöðu hennar alltaf á hreinu.

Guðni Th. Jóhannesson hefur hins vegar enga slíka afsökun. Hann kvað aldrei upp úr með það í sinni kosningabaráttu, að hann væri þingræðissinni, líkt og Vigdís gerði. Þvert á móti sló hann úr og í og gaf eitthvað í skyn, t.d. aðspurður um hvernig hann myndi bregðast við hliðstæðu Icesave-málsins, ef reynt var að fá upp afstöðu hans í þessu. Það þýðir einfaldlega að hann getur með engum rétti vikist undan að virkja málskotsrétt þjóðarinnar, ef ríkir hagsmunir og vilji almennings knýja á um það. Og það er ekki hans að meta hvort hagsmunir þeir sem tekist er á um hér eru nógu miklir til að réttlæta þetta. Þjóðin hefur þegar gert það. Allur vafi um slíkt á enda að vera metinn henni í vil. Forsetinn er fulltrúi þjóðarinnar en ekki stjórnvalda eða erlendra ríkjasambanda.

Lítið flugfélag ákvað síðasta vetur að veita betri þjónustu með meira sætaframboði, ekki síst fyrir ferðamannaiðnaðinn, og keypti í því skyni stærri flugvél, 35 sæta vél í stað 19 sæta vélanna sem fyrir voru. Vélin kom til landsins tímanlega fyrir síðasta sumar og hófst þá bæði skráningarferli og þjálfun áhafna. Nýþjálfun hvers flugmanns kostar milli 4 og 5 milljónir og skráningarferlið kostar líka dágóðan fjölda af milljónum, jafnvel tugi. En litla flugfélagið hafði miklar væntingar til þessa nýja atvinnutækis og sumarsins framundan.

Nú skal enginn dómur lagður á það hvað olli töfum á skráningu vélarinnar, en sumarið rann sitt skeið án þess að nýja flugvélin kæmist í gagnið. Líka haustið og raunar árið allt. Þjálfun áhafnanna rann úr gildi án þess að nýtast í eitt einasta flug. Auk þess hvíldi á litla félaginu fjármagnskostnaður nýju vélarinnar án þess að hún ynni neitt fyrir sér. Litla flugfélagið varð fyrir þungum búsifjum vegna þessa.

Loksins, meira en hálfu ári eftir að þessi flugvél hefði átt að hefja störf og stórauka afköst litla flugfélagsins, náðist þessi langþráði áfangi, skráningu vélarinnar lauk og endurþjálfun áhafna einnig og þessi glæsilegi farkostur hóf sig til flugs. Það sást ljós fyrir enda gangnanna.

En hvað gerðist þá? Þessi nýja flugvél, dýrasta og afkastamesta vinnutæki litla flugfélagsins var kyrrsett aðeins örfáum dögum eftir að hún hóf sig til flugs! Það kemur á daginn að Isavia, þetta ohf-þjónustufyrirtæki flugsamgangna á Íslandi, virðist hafa lögregluvald til geðþóttabrúks þar sem kyrrsetning þess á þessari flugvél þurfti engan atbeina sýslumanns. Starfsmenn Isavia gengu bara í verkið, drógu vélina úr flugskýli þar sem hún var í viðhaldi og læstu henni úti vetrarkuldanum, þar sem samningi sem áður var milli þessara aðila um skuld litla flugfélagsins við ohf-ið var rift einhliða af þeim síðarnefnda! Þegar þetta er skrifað eru að verða þrjár vikur frá þessari kyrrsetningu og þrátt fyrir góða viðleitni forráðamanna litla flugfélagsins til að leysa málið kemur allt fyrir ekki.

Litla flugfélagið hefur nýverið fjárfest í betri starfsaðstöðu á Reykjavíkurflugvelli fyrir nálega sömu upphæð og skuld þess við Isavia hljóðar upp á en tilboð um veð í þeim eignum strandar á fáránlegum tækniatriðum. Fáránleikinn í þeim fyrirslætti er svo fjarstæðukenndur að ljóst er að um hreinan útúrsnúning er að ræða. Hvernig sem hægt er að hártoga eignarhaldið á þessari aðstöðu er það litla flugfelagið sem hefur kostað þann mikla virðisauka sem þar er orðinn. Það er þá eitthvað nýtt ef ekki má veðsetja eða verðleggja slík verðmæti.

Ekki frekar en að koma til móts við litla flugfelagið að þessu leyti með húsnæðisveði eða upptöku og nýta þannig þau verðmæti sem flugfélagið stofnaði til, dettur sjálfskipuðu geðþóttalöggunni í hug að kyrrsetja neina af minni vélum litla flugfélagsins í stað þeirrar nýju eða yfirhöfuð reyna að milda þessar innheimtuaðgerðir með nokkrum hætti. Og séu t.d. póliríkusar spurðir um möguleika á að aflétta þessari aðför að litla flugfélaginu er svar þeirra á þessa leið: Það er svo erfitt að gefa þannig fordæmi!

Já einmitt það, fordæmi!!!! En sjáið til, fordæmið liggur fyrir nú þegar. Það liggur í sjálfri kyrrsetningunni því ekkert annað íslenskt flugfélag hefur þurft að sæta aðför eins og þessari. Að undanförnu hefur þó annað flugfélag átt í vök að verjast (en virðist blessunarlega vera að komast fyrir vind) og nemur skuld þess við Isavia u.þ.b. tuttugufaldri upphæðinni sem litla flugfélagið skuldar. Þar á bæ hefur engin flugvél verið kyrrsett. Þessi ohf-stofnun, sem er að fullu og öllu í eigu ríkisins, er með þessu framferði að gefa nýtt fordæmi um grófa mismunun milli skuldara sinna og brot á jafnræðisreglu. Siðferði stjórnenda Isavia rís ekki hærra en þetta. Enda segir einn fyrrverandi deildarstjóri til áratuga hjá Flugmálastjórn Íslands (sem að hluta til er forveri Isavia), Skúli Jón Sigurðarson, um þetta á fb:

"..... Þetta eru aldeilis breyttir tímar. Ég minnist þess ekki að "stóru" flugfélögin hafi fengið svona meðferð. Þetta er skemmdarverk - liggur við að ég segi óhæfuverk. Ég er alveg viss um það, að enginn gömlu flugmálastjóranna sem ég vann undir á sínum tíma, Agnar Kofoed-Hansen, Pétur Einarsson eða Þorgeir Pálsson hefðu staðið fyrir svona meðferð á "litla manninum"".

Og þegar við skoðum forsögu þessa litla flugfélags, sem hefur um langt árabil veitt afar faglega og góða þjónustu bæði hér innanlands og utan, þá er þetta ekki í fyrsta sinn sem það upplifir þrengingar í rekstri sínum vegna erfiðra ytri aðstæðna, því t.a.m. er innanlandsflug á Íslandi ekkert auðvelt starfsumhverfi. En ævinlega hefur þetta litla flugfélag notið góðvildar, m.a. meðal stjórnmálamanna og -afla, og það verðskuldað. Það er því kristaltært að hér er á ferðinni pólitísk kúvending því þessi aðgerð miðar beinlínis að því að knésetja fyrirtækið. Í því ljósi þarf að sjá það sem hér á sér stað. Nefnilega, þessi kyrrsetning á stærsta og afkastamesta vinnutæki litla flugfélagsins stríðir beinlínis gegn bestu lausninni á skuldastöðu þess. Það er því klárlega annarleg ástæða fyrir þessari aðgerð.

Og hvers vegna tala ég hér um pólitík? Er ekki Isavia opinbert hlutafélag og er ekki einmitt talað um að ohf-stofnanirnar séu ríki í ríkinu sem fari sínu fram hvað sem tautar? Nú er það þannig að þessi ohf-stofnun, Isavia, er eins og aðrar slíkar í reynd ekkert annað en ríkisstofnun! Þetta ohf-fyrirkomulag reynist hins vegar afar vel til að fela pólitíska slóð ráðherra, þegar vinna skal t.d. óvinsæl verk eða verk sem beinlínis stríðir gegn öryggishagsmunum, reglum og alþjóðalögum og yfirlýstum vilja þjóðarinnar skv. skoðanakönnunum og undirskriftasöfnun (neyðarbrautin og aðrar aðfarir að Reykjavíkurflugvelli sem dæmi). Vissulega er slóð forstjóra Isavia skrautleg og einkennist af hreinum afglöpum og þekkingar- og skeytingarleysi gagnvart þörfum fluggeirans og öryggis hans. En þó ég treysti honum sannarlega til þessarar valdníðslu (af fenginni reynslu) býr meira undir en að þessi forstjóri gangi svona fram að eigin frumkvæði. Þessi skrautlegi slóði hans er í pólitíska þágu, en ráðherra felur sig hins vegar bak við þessa mýtu um sjálfstæði þessa "ríkis í ríkinu". Það afhjúpaðist vel eftir dómsuppkvaðningu þess efnis að loka skyldi neyðarbrautinni. Þrátt fyrir að í dómsorðinu væri gefinn þriggja mánaða frestur fyrir ríkið til að bregðast við og jafnvel þótt þar kæmi einnig fram leiðbeining til samgönguyfirvalda til að bjarga brautinni, þá afhjúpaði fjármálaráðherra vilja sinn í málinu með því að selja landið undan brautinni aðeins nokkrum dögum síðar og hunsaði þannig efnislega alla möguleika til varnar þessari flugbraut og þeim öryggishagsmunum sem við hana voru bundnar. Þessi ráðherra var, eins og nú, Bjarni Benediktsson formaður Sjálfstæðisflokksins. Þarna réð gerðum hans eitthvað annað en vilji almennings í landinu og yfirlýst stefna hans eigin flokks eins og landsfundarsamþykktir hafa sýnt í áraraðir. Og það sýnir sig að þrátt fyrir fádæma afglöp og lögbrot (skv. úrskurði ICAO, Alþjóðaflugmálastofnuninnar) í framgöngu Isavia, gegnir forstjórinn enn stöðu sinni. Fjármálaráðherra er einmitt sá sem ræður hlutabréfum ohf-stofnananna og því ljóst að forstjóri þessi situr með velþóknun ráðherrans. Björn Óli Hauksson forstjóri Isavia hefur staðið sig vel fyrir Bjarna Benediktsson.

Aftur að aðförinni að litla flugfélaginu. Hér þarf að spyrja hverjir hagnast á knésetningu þessa félags? Isavia gerir það ekki með því að kyrrsetja það vinnutæki sem helst getur skilað stofnuninni þessum gjöldum í kassann! Nei þetta er pólitík! Og hverjir eru það sem sjá ofsjónum yfir því að litla flugfélagið sé að stækka og/eða sjá möguleika á knésetningu og yfirtöku þess? Ég kann ekkert óyggjandi svar við því en hitt er ljóst að enginn hefur jafngóða aðstöðu til að stýra þessari atburðarrás en fjármálaráðherra með forráðamenn Isavia í opinberum forgrunni. Og vilji nú einhver kalla þetta samsæriskenningar og efast um að þarna á bakvið standi einhver annarlegur pólitískur vilji, þá skulum við einfaldlega líta á þetta frá öðru sjónarhorni og spyrja: Hver er í betri aðstöðu en Bjarni Benediktsson til að stöðva þessa aðför að litla flugfélaginu? Sjálfur fjármálaráðherra og pólitískur forráðamaður og fjárráðamaður Isavia? Formaður þess flokks sem helst hefur staðið fyrir því að hlúa að einkarekstri og sprotafyrirtækjum? Þ.e.a.s. ef vilji hans stendur til þess?

En kyrrsetningin hefur staðið nærri 3 vikur og ekkert sér fyrir endann á því. Og litla flugfélaginu blæðir.

Óneitanlega hafa síðustu atburðir í flugvallarmálinu orðið til þess að nú sér maður sögu málsins í nýju ljósi.

Þegar fregnir bárust af því fyrr í sumar að hæstiréttur hefði dæmt innanríkisráðuneytið til að standa við samkomulag þeirra Hönnu Birnu og Jóns Gnarr frá því 2013 um lokun neyðarbrautarinnar, barst samdægurs önnur frétt um viðbrögð ráðuneytisins við dómnum. Sú frétt var sýnu verri því hún gaf til kynna að Ólöf Nordal, sem áður hafði gefið ákveðinn tón til stuðnings flugvellinum í óbreyttri mynd, lét nú undan áreynslulaust með öllu. Ekkert skyldi reynt til að spyrna við fótum þó svo meirihluti Alþingis, sjálft löggjafarvaldið, standi bak við ráðherrann og ríkisstjórnina. Dómstólar dæma jú eftir lögum frá Alþingi. Nei, nú skyldi aðeins lúffað fyrir þeim ofstækisöflum sem taka lóðabrask framar öryggishagsmunum almennings. Þrátt fyrir að öryggishagsmunir landsmanna væru augljóslega hafðir að engu í dómnum. Þrátt fyrir fyrri afdráttarlausar yfirlýsingar um stuðning við flugvöllinn í óbreyttri mynd. Þrátt fyrir ítrekaðar ábendingar um alvarlega ágalla í undirbúningsvinnu vegna fyrirhugaðrar lokunar brautarinnar ásamt með hagsmunatengslum aðila í þeirri undirbúningsvinnu. Þrátt fyrir skerðingu flugöryggis, sem bent hefur verið á og ekkert mótvægi hefur verið fundið við. Þetta er algjörlega á skjön við þann karakter sem Ólöf hafði sýnt í þessu máli. Atburðirnir í fyrradag sem afhjúpa þátt formanns Sjálfstæðisflokksins, Bjarna Benediktssonar fjármálaráðherra, í þessu ferli öllu, afhjúpa nefnilega fleira sem hefur legið á málinu eins og mara undanfarin misseri. T.d. þessa viðhorfsbreytingu Ólafar.

Annað sem sjá má nú í skýrara ljósi er þráseta manns í sæti forstjóra Isavia, þrátt fyrir yfirgengilega vanhæfni og í raun glæpsamlega framgöngu gegn flugöryggi til að reyna að réttlæta undirbúning lokunar neyðarbrautarinnar með fölsuðum forsendum sem matreiddar voru (af Eflu-verkfræðistofu, sem á hagsmuna að gæta í málinu) á skjön við reglur um flugvelli og útreikninga á nothæfisstuðli flugvalla. Fleiri furðumál tengd Isavia hafa tröllriðið fréttum undanfarið, m.a. misnotkun fjármuna félagsins til að hygla fjölskyldu forstjórans, blygðunarlaus brot á upplýsingalögum, mismunun aðila í útboðum, hreint ótrúlega frjálsleg meðhöndlun mála sem varða flugöryggi þegar kemur að úrvinnslu áhættumatsgerða, svo fáein dæmi séu nefnd og nú síðast að því er virðist hvarf gagna þegar eftir er leitað. En Björn Óli Hauksson situr sem fastast eins og kóngur í ríki sínu í ríkinu og kemst upp með öll misferli sem honum sýnist. Og hvað ætli geti skýrt þá misfellu í sjórnsýslu okkar? Jú hann situr í skjóli fjármálaráðherra sem er handhafi alls hlutafjár Isavia ohf. Þess hins sama sem nú hefur afhjúpað sig sem einn helsta andstæðing landsbyggðar og flugöryggis á Íslandi. Manns sem hefði verið svo í lófa lagið að stýra flugvallarmálinu í farveg eftir vilja almennings og þá ekki síst flokkssystkyna sinna sbr. afdráttalausar stuðningsyfirlýsingar allra landsfunda Sjálfstæðisflokksins mörg undanfarin ár. Svo virðist sem breytni Björns Óla Haukssonar, forstjóra Isavia, hafi allan tímann verið Bjarna Benediktssyni, fjármálaráðherra og formanni Sjálfstæðisflokksins, þóknanlegar.

Við höfum nú haft tveggja flokka ríkisstjórn bróðurpartinn af kjörtímabili, hverra flokkar hafa lýst afdráttalausum stuðningi við óskertan Reykjavíkurflugvöll. Samt horfum við nú upp á það að borgaryfirvöldum og Valsmönnum, með fulltyngi Isavia og Eflu-verkfræðistofu (sem jafnframt er stór hagsmunaaðili í málinu) er að takast að valda þjóðinni óbætanlegu tjóni á flugvellinum okkar allra. Það sem meira er, það er ekkert áþreifanlegt í sjónmáli hjá Alþingi til að sporna við endanlegri eyðileggingu flugvallarins í heild eftir aðeins sex ár í samræmi við gildandi aðalskipulag Reykjavíkurborgar. Það hefur vakið furðu hve seint og illa ríkisvaldið hefur brugðist við þessari ískyggilegu þróun, í raun ekki neitt, þrátt fyrir digurbarkalegar stuðningsyfirlýsingar. Nú sætir þetta engri furðu lengur, því í fyrradag kom í ljós hvers lags þungavigtaraðili er að bregðast okkur.

Bjarni Benediktsson, fjármálaráðherra og formaður Sjálfstæðisflokksins hefur leikið tveimur skjöldum. Grasrótin í flokki hans hefur ekkert að segja. Landsfundir flokksins hafa ekkert að segja. Það er hann, formaðurinn, sem stýrir þessu máli og heldur hlífiskildi yfir vanhæfum forstjóra ríkisfyrirtækis til að stýra undirbúningsvinnu gegn flugvellinum til þóknanlegrar niðurstöðu, og afsalar síðan lóðabröskurunum landið undan neyðarbrautinni svo fjármálaöflin hafi sitt fram.

Á kostnað okkar hinna, almúgans.

Hvað finnst almennu sjálfstæðisfólki, t.a.m. sveitar- og bæjarstjórnarfulltrúum flokksins um allt land, um þessa sviksemi formanns flokksins í þessu mikilvæga máli?

Þegar að því kemur að forgangsútkall útheimtir neyðarbrautina til að hægt sé að skila sjúklingnum til lífsnauðsynlegrar aðhlynningar, og missir brautarinnar kemur í veg fyrir að viðkomandi njóti þessarar aðhlynningar, hver sem afleiðing þess kann að verða, vill Sjálfstæðisflokkurinn sem slíkur axla þá miklu ábyrgð? Á Bjarni Benediktsson að komast upp með að varpa þessari ábyrgð á flokkinn sem þó hefur það á stefnuskrá sinni að verja þennan flugvöll?